Όλη η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης Παπανδρέου και των «προθύμων» και η λαίλαπα των πιέσεων από την Γραφειοκρατία και την Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, στηρίχτηκαν σε ένα εκβιαστικό δίλημμα.
Ψηφίσαμε το Μεσοπρόθεσμο με τα ισοπεδωτικά έκτακτα μέτρα πτώχευσης του μέσου νοικοκυριού τις απεθνικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και το «πλιάτσικο» των πόρων των Ελλήνων ή διαφορετικά δεν παίρναμε την 5η και 6η δόση και θα οδηγούμασταν σε παύση πληρωμών μισθών και συντάξεων και άμεση χρεοκοπία. Όλα αυτά ήταν ένα ψέμα. Μια καλοστημένη παγίδα με καθοριστική συμβολή δια πράξεων από την κυβέρνηση και δια παραλείψεων από την αντιπολίτευση.
Τον Φεβρουάριο του 2011, υπήρξε πρόταση επίλυσης του «ελληνικού ζητήματος» επειδή ακριβώς αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη, που βασίζεται στην επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, μέσω κεφαλαίων από τον το προσωρινό μηχανισμό στήριξης του EFSF. Είναι στην ίδια συνεδρίαση η έγκριση της πρότασης από το Συμβούλιο Κορυφής , που επίσης αποφασίσθηκε, για τον λόγο αυτό η διεύρυνση της κεφαλαιακής βάσης του Ταμείου, στα 400 δις ευρώ, σε ρευστό.
Για την Ελλάδα προβλεπόταν η παραχώρηση 100 δις ευρώ για επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή, που σημαίνει ότι στο επίπεδο του 50% της ονομαστικής τους αξίας που διαπραγματεύονται σήμερα τα ελληνικά ομόλογα, επιτυγχάνεται εκτός της επιμήκυνσης, αυτόματο haircut, που προσεγγίζει τα 100δις ευρώ, ουσιαστικά το 1/3 του συνόλου του χρέους.
Τίθεται το απλό ερώτημα: Γιατί η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών, επί Παπακωσταντίνου πριν και επί Βενιζέλου σήμερα, δεν βασίστηκαν στην συγκεκριμένη απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής για επαναδιαπραγμάτευση του «ελληνικού ζητήματος» ; Και γιατί η αντιπολίτευση δεν παρουσίασε πλατφόρμα διαπραγμάτευσης , βασισμένη σε αυτό το κεκτημένο;
Από το σημείο αυτό πολύ εύκολα το Μεσοπρόθεσμο θα μπορούσε να περιλαμβάνει όσο το δυνατόν πιο σύντομη περικοπή του ελλείμματος του προϋπολογισμού, κατά 4% του ΑΕΠ ώστε η Ελλάδα να διέφευγε σε μόνιμη βάση από την «παγίδα» της παύσης πληρωμών και συντάξεων και να δημιουργήσει πράγματι αναπτυξιακές προϋποθέσεις, στη λογική του Ζαππείου 2 της Ν.Δ, για την απόκτηση πρωτογενών πλεονασμάτων.
Δυστυχώς ο Επίτροπος επί των Οικονομικών της Ένωσης κ. Ρεν, όπως και ο επικεφαλής του Eurogroup , πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Γιούγκερ, μπορεί να πίεζαν με απολύτως απαράδεκτο τρόπο για την εκποίηση της Ελλάδος με εθνική συναίνεση, αλλά η Ελλάδα πουλήθηκε εκ των έσω χωρίς κανενός είδους συναίνεση.
Αμφκτύων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου