Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Ο «γαλαζοαίματος», που για χάρη τους «κυλίστηκε» στον σοσιαλισμό...!
Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά με την ελληνική οικονομία, θα ήταν για γέλια. Ανέλαβε ο γνωστός Βαγγέλης Βενιζέλος να "σώσει" την ελληνική οικονομία ...Ανέλαβε ο σώγαμπρος του Μπακατσέλου να μας βάλει σε αναπτυξιακή πορεία ...Ο άσχετος δικηγόρος, που, επειδή τα "παίρνει" γρήγορα, θα μάθει τα οικονομικά της τελευταίας στιγμής, για να μας "σώσει". Ένας δήθεν διαπρεπής συνταγματολόγος ανέλαβε να μας "σώσει" σε ένα αντικείμενο, το οποίο δεν κατέχει.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά για τον Βενιζέλο, αν σκεφτεί κάποιος τι έχει πετύχει σ' αυτά τα οποία υποτίθεται ότι γνώριζε. Στατιστικά να το πάρει κανείς, έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να δούμε "καλό" απ' αυτόν σε τομείς τους οποίους αποδεδειγμένα δεν γνωρίζει. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος τι "είδαμε" μέχρι τώρα, στους τομείς όπου ήταν "διακεκριμένος" επιστήμων.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι όλα τα αντισυνταγματικά "ξεράσματα", τα οποία πληρώνουμε σήμερα ως λαός και εν πολλοίς μάς οδήγησαν στο σημερινό χάλι, δικά του "επιτεύγματα" είναι. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών ή ο νόμος περί βασικού μετόχου φέρουν την επιστημονική "υπογραφή" του. Αυτά κατάφερε στον τομέα της εξειδίκευσής του. Γι' αυτόν τον λόγο λέμε δήθεν διαπρεπής.
Στην πραγματικότητα ο Βενιζέλος εκτός από "διαπρεπής" —ίσως ο διαπρεπέστερος— γαμπρός της Θεσσαλονίκης, δεν ήταν σε τίποτε άλλο διαπρεπής. Ποτέ δεν διέπρεψε σε κανένα επίπεδο —πολύ περισσότερο μάλιστα στον δύσκολο τομέα της επιστήμης. "Διέπρεψε" μόνον στο ΠΑΣΟΚ, ως γαμπρός του κολλητού τού Λαμπράκη. "Διέπρεψε" ως μια αντιπαροχή του Σημίτη στο γνωστό εκδοτικό "συγκρότημα" τού παλιού δωσίλογου της κατοχής. Αυτός ο άνθρωπος ανέλαβε να μας "σώσει" στην πιο δύσκολη περίοδο της ιστορίας μας.
Αυτό είναι το τραγικό, που κατορθώνει και φέρνει γέλιο στην υπόθεση. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος είναι στην κυριολεξία βλάκας. Ίσως ο μεγαλύτερος βλάκας που αυτήν τη στιγμή περιφέρεται όρθιος στη χώρα. Γιατί το λέμε αυτό με τόση σιγουριά; Πώς μπορούμε και ποσοτικοποιούμε μια αφηρημένη έννοια, όπως είναι αυτήν της βλακείας; Αριθμητική σκέψη χρειάζεται και τίποτε άλλο. Οι Αμερικανοί λένε κάτι πολύ σοφό: "Αν με ξεγελάσεις μία φορά, είναι ντροπή σου ...Αν με ξεγελάσεις δύο φορές, είναι ντροπή μου".
Αν λοιπόν θεωρείται ντροπή να σε ξεγελάσει δύο φορές ακόμα κι ένας ευφυής άνθρωπος, τι ντροπή είναι να σε ξεγελάσει δύο φορές ο Γιωργάκης; Υπάρχει κλίμακα ντροπής, για να μπει κάποιος σε μια τέτοια περίπτωση; Αυτό ούτε η αμερικανική λαϊκή σοφία δεν το έχει προβλέψει. Δική του κατηγορία βλακείας έχει θεσπίσει ο Βαγγέλας. Μιλάμε για ένα δίδυμο αντιπάλων, το οποίο εξελίσσεται σε γιγαντομαχία τύπου ...ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος.
Όταν ολόκληρη η χώρα θεωρεί τον Γιωργάκη βλάκα με περικεφαλαία, πόσο βλάκας μπορεί να είναι εκείνος, τον οποίο ο Γιωργάκης τον έχει χρησιμοποιήσει δύο φορές, για να σωθεί ο ίδιος; Απλό "φουσκωτό" να ήταν ο Σαλονικιός χοντρός, θα είχε "ξεφουσκώσει" από την πρώτη διάσωση ...Και όμως, ο πανηλίθιος σώζει για δεύτερη φορά τον ηλίθιο. Το "φουσκωτό" σώζει τον "κωπηλάτη" Τζέφρι. Τον "δούλεψε" ο Τζέφρι δύο φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα ...Ο γνωστός Τζέφρι με τους κουραμπιέδες ...Ο χασικλής της σουηδικής κοινωνιολογίας ...Ο άεργος γιος της Μάργκαρετ ...Το "μαλάκιο" με το κολάν.
Ο Γιωργάκης είναι το "μέτρο" της εξυπνάδας του Βενιζέλου και δυστυχώς αυτός τον καταδικάζει. Την πρώτη φορά τον "έσωσε" ο Βενιζέλος, όταν έχασε τις εκλογές του 2007. Τότε, που "έπεφτε" μόνος του καί από το ποδήλατο καί από το κόμμα. Τότε, που ήταν το "χαζό" και "προβληματικό" παιδί του ιδρυτή. Τότε, που η απογοήτευση των οπαδών του ΠΑΣΟΚ, καθώς και η θλιβερή εικόνα του "μαραζωμένου" γιου της Μαργαρίτας, έδειχναν το μέλλον του ...Και όμως, εκείνη την κρίσιμη ώρα βγήκε ο χοντρός και τον έσωσε.
Με μια ανεξήγητη, μνησίκακη, εκδικητική και άθλια προσωπική επίθεση πήγε ο χοντρός να βιάσει τον ετοιμοθάνατο και τον έσωσε. Ο ευνούχος πήγε να κλωτσήσει τον πεσμένο και ο λαός αντέδρασε στη θρασύδειλη συμπεριφορά του. Αυτό έσωσε τον Γιωργάκη και καταδίκασε τον Βενιζέλο. Ο χαζός πιάστηκε από το "πόδι" του θρασύ και τον εξουδετέρωσε. Με την ηλιθιότητά του ο χοντρός ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και έγινε ο εχθρός του. Ξαφνικά έπαψε ο Γιωργάκης να είναι ο "χαζός", ο οποίος "έχασε" λόγω ανικανότητας τις εκλογές. Ξαφνικά υπεύθυνος έγινε ο "έξυπνος" Βενιζέλος, ο οποίος με την ικανότητα στην "υπονόμευση" έγινε η αιτία να χαθούν οι εκλογές.
Η εικόνα, δηλαδή, της εξυπνάδας του, η οποία μέχρι τότε του έδινε υπεροχή έναντι του χαζού, έγινε αρνητικό προσόν, γιατί όλοι "έβλεπαν" μπροστά τους έναν πονηρό "υπονομευτή". Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Γιωργάκης και αυτό έκανε "σημαία" του. Ακόμα και άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα θεωρούσαν τον Βενιζέλο ως τον μόνο ικανό για την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τον μίσησαν. Ο κόσμος ξέχασε τον θλιβερό βλάκα και ασχολήθηκε με τον μνησίκακο χοντρό. Θύμωσε με τον αντιπαθή Βαγγέλα και το αποτέλεσμα ήταν να τον "τιμωρήσει" παραδειγματικά. Ο Γιωργάκης ήταν αυτός ο οποίος έχασε τις εκλογές και ο Βενιζέλος ήταν αυτός ο οποίος τιμωρήθηκε από το ΠΑΣΟΚ.
...Τιμωρήθηκε μάλιστα όπως του άξιζε. Τι σημαίνει αυτό; Ο "μέγας" συνταγματολόγος τιμωρήθηκε με μια εκλογική διαδικασία, την οποία, ως "επιστήμονας", θα μπορούσε να την αποφύγει. Τιμωρήθηκε με τη διαδικασία που συνέφερε τον Γιωργάκη και η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να "καταγγελθεί" ως αντισυνταγματική, εφόσον δεν είναι δυνατόν να "εμπλέκεται" ο λαός ή μερίδα του λαού σε "διαδικασίες" ενός ιδιωτικού πολιτικού "μαγαζιού", όπως είναι τα κόμματα. Όμως, ο "διαπρεπής" συνταγματολόγος πήγε σαν πρόβατο στη σφαγή και γεύτηκε τις συνέπειες της ασχετοσύνης του. Ως γνήσιος βλάκας, είχε μάθει με τον "ακριβό" τρόπο αυτά, τα οποία έπρεπε να γνωρίζει τζάμπα.
Όμως, αυτό το "μάθημα" —βλέπουμε σήμερα— δεν ήταν αρκετό, για να τον προφυλάξει από μελλοντικές βλακείες. Λογικό είναι αυτό για την περίπτωσή του. Ένα από τα χαρακτηριστικά των βλακών είναι ότι δεν "εκπαιδεύονται" από τις εμπειρίες τους ...Δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους. Τέτοιος είναι και ο Βενιζέλος. Την ώρα που η κυβέρνηση του Τζέφρι παρέπαιε και έδειχνε σημάδια σήψης, ήρθε πάλι ο Βενιζέλος να τον "σώσει". Την ώρα που ο ποδηλάτης διαπραγματευόταν ακόμα και την παραίτησή του, προκειμένου να μην πάμε σε εκλογές και θυμώσουν τα αφεντικά του, ήρθε ο σούπερ Χοντρός και τον έσωσε ...Ο "σωτήρας" του χαζού.
Μιλάμε για αστεία πράγματα. Με συνοπτικές διαδικασίες τον παγίδευσαν. Αρκούσαν να διαρρεύσουν κάτι ανοησίες για "αποστασία" από το Μαξίμου, για να πανικοβληθεί ο χοντρός του Θερμαϊκού. Το παρακύκλωμα του Γιωργάκη έδειχνε με όλους τους τρόπους ότι σε περίπτωση που δεν θα περνούσε το "Μεσοπρόθεσμο" είχε έτοιμο τον αποδιοπομπαίο "τράγο". Θα έφταιγε ο Βενιζέλος για την πτώση της κυβέρνησης ...Ο "έξυπνος" Βενιζέλος, ο οποίος είχε "σχέσεις" με τους "πονηρούς" αντάρτες ...Ο συνταγματολόγος του κόμματος, ο οποίος "αποφάνθηκε" το αντιπαπανδρεϊκό ότι απαιτούνται 180 ψήφοι, για να "περάσει" το νέο Μνημόνιο. Η πίεση απέδωσε σε τρόμο και ο χοντρός παγιδεύτηκε.
Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο. Είναι βέβαιον ότι, ακόμα και ο Βαγγέλης κατανοούσε ότι στην παρούσα φάση του γενικού ξεπουλήματος δεν τον συνέφερε να κάνει τίποτε άλλο, παρά να περιμένει να "καεί" μόνη της η Κυβέρνηση του αντιπάλου του. Να μην κάνει τίποτε προκλητικό εναντίον της και απλά να περιμένει τη σειρά του ν’ αναλάβει το κόμμα ...Να περιμένει ενεργητικά, βοηθώντας την, αφού ήδη είχε αρχίσει να "βουλιάζει".
Τι συνέβη όμως και δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα όπως τον συνέφεραν; Για ποιους λόγους μπήκε μπροστά, για να σώσει τον δωσίλογο του Μαξίμου; Γιατί αντί ν' αφήσει αυτούς, που είναι βέβαιο ότι τα "πήραν" από τους τοκογλύφους, να φλερτάρουν με τις κρεμάλες, πήγε να πάρει μερίδιο από τις "κλωτσιές" τζάμπα; Το ότι στη συνέχεια πήγε δήθεν να διαπραγματευτεί τα ανταλλάγματα της σωτηρίας είναι αστεία. Στην καλύτερη περίπτωση είναι η γνωστή ανάγκη, που γίνεται φιλοτιμία. Για τα μάτια του κόσμου πήγε να διαπραγματευτεί την επόμενη "ημέρα". Έφυγε από την "άμυνα", για να πάει στον "πόλεμο" ...Τα μάτια του δεν ήξερε να βγάλει, αλλά οι εξυπνάδες εξυπνάδες.
Σήμερα όλοι θεωρούν ότι ανέλαβε το "θανατηφόρο" υπουργείο ως αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης, για να πάρει το "δακτυλίδι" της διαδοχής. Αυτό, και μόνο να το σκεφτεί κάποιος, είναι βλακεία. Ακόμα και ο Βαγγέλης θα κατανοούσε το μέγεθός της. Πόσο μεγάλη βλακεία είναι; Τόση, που ακόμα και ένα κουτό παιδί δεν την κάνει. Υπάρχει παιδί στον κόσμο τόσο κουτό, που θα "πληρώσει" για να πάρει το σπασμένο αυγό του άλλου, ώστε να κάνει και το ίδιο Ανάσταση; Τι να το κάνει το σπασμένο αυγό, όταν η μόνη αξία του σ' εκείνη τη στιγμή είναι να συμμετέχει στον διαγωνισμό του τσουγκρίσματος των αυγών;
Αυτό φαίνεται ότι έκανε ο Βενιζέλος. Ενώ είναι φανερό ότι για το προσωπικό του κέρδος ο Παπανδρέου θυσιάζει το ΠΑΣΟΚ και άρα το "σπάει", φαινομενικά έρχεται ο Βενιζέλος και τον "βοηθά" σ' αυτό το "σπάσιμο", για να κληρονομήσει το ΠΑΣΟΚ. Τι να κληρονομήσει; Το κατεστραμμένο ΠΑΣΟΚ; Εδώ είναι φανερό ότι κάποιοι τα έχουν "κονομήσει" και ψάχνουν κορόιδα, για να φάνε το "ξύλο". Αυτό το "ξύλο" θα διεκδικήσει ο Βαγγέλας; Μέχρι και ο "τσιριμπίμ τσιριμπόμ" Παπακωνσταντίνου εμφανίζεται πιο έξυπνος είναι απ' αυτόν. Αν κάποιος Υπουργός Οικονομικών θα τα "έπαιρνε" από τη σημερινή κατάσταση, αυτός θα ήταν ο "πρώτος" που μας έβαλε στο ΔΝΤ. Οι επόμενοι απλά το "ξύλο" θα διεκδικήσουν.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μια "αυτοκτονία", που δεν στέκει στη λογική. Αν πετύχει, θα δώσει "πίστωση" στον αντίπαλό του και άρα, όταν θα περάσει η κρίση, θα τον έχει μπροστά του πανίσχυρο και έτοιμο να αθετήσει τη συμφωνία του, εφόσον, σαν "σωτήρας" της χώρας δεν θα παραδώσει αμαχητί το "σωτήριο" κόμμα. Αν αποτύχει, θα πάρει πάνω του την ευθύνη ως ο υπουργός ο οποίος απέτυχε και θα δώσει "ανάσες" επιβίωσης στον αντίπαλό του. Σε κάθε περίπτωση είναι χαμένος ...Άλλοι "κονομάνε" και άλλοι θα τις "φάνε" ...Άλλοι κάνουν τα "καλά" παιδιά στα αφεντικά και άλλοι εμφανίζονται "κακοί" στον κόσμο. Φαινομενικά ο χαζός νίκησε ξανά τον "έξυπνο", αλλά δεν είναι τα πράγματα όπως ακριβώς φαίνονται.
Όλα αυτά αποδεικνύουν, μέχρι έναν βαθμό, ότι ο χοντρός είναι αρκετά βλάκας, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν αυτά, τα οποία πραγματικά συνέβησαν. Σίγουρα υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο στην παγίδευσή του και δεν είναι τα πράγματα όπως φαίνονται. Πριν δούμε λοιπόν ποιοι τον "έριξαν" σ' αυτό το σφάλμα, πρέπει να δούμε τα χαρακτηριστικά του, ώστε να καταλάβουμε τον λόγο που υπέπεσε σ' αυτά. Είναι φανερό, δηλαδή, ότι κάποιοι παγίδευσαν τον Βενιζέλο ...Κάποιοι πολύ ισχυροί, τους οποίους ο ίδιος εμπιστεύεται απόλυτα. Αυτοί είναι που τον απειλούν με καταστροφή. Γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να δούμε πρώτα τα χαρακτηριστικά του ως πολιτικού όντος και κατόπιν να εξηγήσουμε τις σημερινές επιλογές του.
Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να ερμηνεύσουμε, είναι η "εικόνα" του στον κόσμο. Γιατί ο κόσμος —ακόμα κι αυτός που δεν τον συμπαθεί— τον θεωρεί έξυπνο; Είναι πράγματι έξυπνος ή αυτή είναι μια "αγορασμένη" πανάκριβη "εικόνα", την οποία κάποιοι φρόντισαν να του την προσφέρουν απλόχερα; Ο Βενιζέλος είναι πραγματικά έξυπνος ή απλά κάποιους τρίτους τους συμφέρει να τον εμφανίζουν σαν έξυπνο; Ο Βενιζέλος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, η οποία απαιτεί ειδικές γνώσεις στην ανάλυσή της. Δεν είναι αυτό το οποίο φαίνεται και σίγουρα δεν είναι αυτό το οποίο θα ήθελε και ο ίδιος να είναι ...Κατ’ αρχήν δεν είναι ο ηγέτης, που έχει φυσικά χαρακτηριστικά ηγέτη.
Οι φίλοι του μιλάνε για έναν δεινό ρήτορα, ο οποίος κατατροπώνει τους συνομιλητές του. Οι ίδιοι μιλάνε για έναν άριστο επιστήμονα, ο οποίος κατέχει πλήθος γνώσεων. Οι ίδιοι μιλάνε για έναν γενναίο άνθρωπο, ο οποίος, μπροστά στην επίτευξη ενός στόχου, δεν φοβάται τίποτε. Όλα αυτά δεν ισχύουν σε απόλυτα μεγέθη και εκεί όπου ισχύουν έχουν μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση.
Ο Βενιζέλος είναι η απόλυτη απόδειξη ότι το πραγματικό θεμέλιο της διάκρισης ενός ατόμου μέσα στην κοινωνία είναι η σωστή επιλογή του στον επαγγελματικό τομέα. Ο Βενιζέλος έφτασε εδώ όπου έφτασε, επειδή διάλεξε το μοναδικό επάγγελμα που του ταιριάζει και μπορούσε να του αποδώσει διάκριση. Ό,τι άλλο κι αν έκανε, δεν θα ξέφευγε από τη μετριότητα του "έξυπνου" του καφενείου της γειτονιάς ...Του θρασύδειλου εξυπνάκια, που τσακίζει λιοντάρια όταν αυτά λείπουν και που λέει καμιά μαλ.... για να περάσει η ώρα, όταν αυτά εμφανίζονται μπροστά του.
Ο Βενιζέλος είναι γεννημένος δικηγόρος. Ίσως, λόγω οικογενειακής παράδοσης, αλλά σίγουρα ιδανικός ...Προσοχή ..."Δικηγόρος", όχι "νομικός". Η έννοια του "δικηγόρου" συνδέεται με συμπεριφορές, ενώ η έννοια του "νομικού" συνδέεται με γνώσεις και ικανότητες. Ο Βενιζέλος είναι γεννημένος δικηγόρος. Τι σημαίνει αυτό; Ότι προσκολλάται πάνω σε κάποιον και εκείνου το μέγεθος "δανείζεται". Εκείνου το κεφάλαιο διαχειρίζεται και εκείνου τις εντολές εκτελεί εκ του ασφαλούς, εφόσον αυτός φέρει την ευθύνη. Όλη του η επιτυχία, δηλαδή, στηρίζεται στις καλές επιλογές "πελατών".
Αυτό είναι λογικό να συμβαίνει. Ο δικηγόρος ενός "θηρίου" είναι "θηρίο" και ο ίδιος, ακόμα κι αν ο ίδιος προσωπικά είναι ένας δειλός άνθρωπος. Άλλο πράγμα είναι ν' αντιπροσωπεύεις τα συμφέροντα ενός Βαρδινογιάννη, για παράδειγμα, και ν' απειλείς τον αντίπαλό σου με τα δικά του μέσα και άλλο πράγμα είναι ν' αντιπροσωπεύεις τα συμφέροντα ενός ανέργου ηλεκτροσυγκολλητή της ναυπηγοεπισκευαστικής και ν' απειλείς τον αντίπαλό σου με πνιγμό από τα δάκρυα του πελάτη σου.
Όταν είσαι δικηγόρος με καλές επιλογές, τα πάντα είναι εύκολα. "Υψώνεσαι", χωρίς να χρειαστεί να "σκαρφαλώσεις". Μπορείς ν' απειλείς χωρίς κόστος. Μπορείς να φωνάζεις, χωρίς να κινδυνεύεις. Πάντα κάποιος άλλος θα "καθαρίσει" για εσένα και στη χειρότερη περίπτωση δεν έχεις εσύ ευθύνη για τις "εντολές" του πελάτη σου. Με λίγα λόγια μπορείς να ζεις σαν "λιοντάρι", άσχετα αν στο προσωπικό επίπεδο είσαι ένας "λαγός". Είσαι πάντα ο "άντ’ αυτού". Στην πραγματικότητα είσαι υπεύθυνος μόνον για να διαλέξεις το κουστούμι σου και να μάθεις να δένεις τη γραβάτα σου.
Όπως αντιλαμβανόμαστε το ιδανικό για έναν τέτοιο δικηγόρο είναι ν' αποκτήσει μόνιμη σχέση με τον ιδανικό πελάτη του. Η μέγιστη επιτυχία ενός δικηγόρου, δηλαδή, είναι αυτή, την οποία "πέτυχε" στη ζωή του ο Βαγγέλης. Ο Βαγγέλης, ως Θεσσαλονικιός δικηγόρος, απέκτησε συγγενική σχέση με τον Θεσσαλονικιό εκείνον, ο οποίος θα ήταν ο ιδανικός πελάτης ενός δικηγόρου της Θεσσαλονίκης. Ο Βαγγέλης "παντρεύτηκε" τον πιο ισχυρό παράγοντα της Θεσσαλονίκης ..."Παντρεύτηκε" τον Μπακατσέλο και απλά —κάπου-κάπου— κοιμάται με την κόρη του.
Από εκεί και πέρα ήταν εύκολα τα πράγματα γι' αυτόν. Εκπαιδευμένος ως δικηγόρος —όπως ήταν—, κατόρθωσε και "μονιμοποίησε" τη δανεική ισχύ του. Έτσι "κατέβηκε" στην Αθήνα να παραστήσει τον παράγοντα. Ο πεθερός συνεννοήθηκε με τον Λαμπράκη και έτσι κάποιοι ισχυροί παράγοντες της εξουσίας περίμεναν τον χοντρό του Βαρδάρη στην πρωτεύουσα. Όλη του η "επιτυχία" σε τέτοια τηλεφωνήματα οφείλεται. Πάντα κάποιοι φροντίζουν να παίρνουν τηλέφωνο, για να μην μένει στην απ’ έξω το φαγανό "παιδί". Αυτήν την επιτυχία τη διαχειρίζεται εύκολα, γιατί ακριβώς είναι δικηγόρος. Απλά τη διαχειρίζεται με μεγαλύτερη ασφάλεια και άνεση από έναν κοινό δικηγόρο, ο οποίος δεν είναι "γαμπρός".
Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας του Βαγγέλη ...Το μυστικό, το οποίο βασίζεται στη σιγουριά του και του προσφέρει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση. Αυτή η αυτοπεποίθηση ήταν πάντα η δύναμη του Βαγγέλη. Πάντα φερόταν και μιλούσε με την αυτοπεποίθηση του σώγαμπρου του Μπακατσέλου, που δεν υπολόγιζε κανέναν. Στη συνέχεια μιλούσε με την αυτοπεποίθηση του "σώγαμπρου" του ΔΟΛ και επίσης δεν υπολόγιζε κανέναν. Ο μοναδικός στόχος, που του απέμενε, ήταν να γίνει "σώγαμπρος" στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά όμως τα επιτυγχάνει με τα ίδια προσόντα. Δεν βελτιώνεται, κάθε φορά που "ανεβαίνει" επίπεδο.
Ακριβώς, επειδή μιλάμε για διαχείριση έτοιμης "επιτυχίας", αναζητούμε την αξία των προσόντων, που πρέπει να έχει ένας τέτοιος άνθρωπος ...Τα προσόντα εκείνα, στα οποία αναφέρονται οι φίλοι και θαυμαστές του Βαγγέλη και τα οποία στην πραγματικότητα δεν είναι προσόντα του Βαγγέλη ...Είναι τα τυπικά προσόντα ενός δικηγόρου ...Του δικηγόρου, ο οποίος είναι ένας καλός "ηθοποιός", που πρέπει να ενεργεί ανάλογα με τα συμφέροντα του πελάτη του. Αν ο πελάτης θέλει "αγριάδες", ο δικηγόρος του παριστάνει τον "άγριο". Αν ο πελάτης θέλει "γλυκάδες", ο δικηγόρος του παριστάνει το "σερμπέτι". Το ζητούμενο είναι να "πιάνει" καλά τον "ρόλο" του.
Άρα τι ψάχνουμε να βρούμε στην περίπτωση του Βενιζέλου; Τα προσόντα όχι ενός ισχυρού άνδρα, αλλά τα προσόντα ενός ηθοποιού. Ποια είναι τα προσόντα ενός ηθοποιού; Μπορεί ένας ηθοποιός να είναι τραυλός και να θέλει να παίξει τον ρόλο του απολογούμενου Ορέστη; Μπορεί ένας ηθοποιός να είναι αλλήθωρος και να παίρνει το ύφος εκείνο, που απαιτεί ο ρόλος του τιμωρού Οδυσσέα; Μπορεί ένας μικρόσωμος ηθοποιός να παίξει τον ρόλο του Αίαντα; Μπορεί ένας άσχημος ηθοποιός να παίξει τον ρόλο του Αχιλλέα; Τα πάντα, δηλαδή, ανάγονται στις ιδιομορφίες του ρόλου, που καλείται κάποιος να ενσαρκώσει.
Ο Βενιζέλος για ποια προσόντα του είναι γνωστός; Θεωρείται πληθωρική προσωπικότητα, αλλά αυτό δεν προκύπτει από το μέχρι τώρα έργο του. Ο Βενιζέλος στη μέχρι τώρα μακρόχρονη πολιτική σταδιοδρομία του δεν άφησε έργο. Δεν τον θυμούνται πουθενά για τις καινοτόμες ιδέες του σε κάποιο υπουργείο. Οι ιδέες απαιτούν γνώσεις και ο Βενιζέλος δεν έχει τέτοιες. Ιδέες έχουν μόνον τα αφεντικά και "εντολείς" του. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ο Βενιζέλος στην πορεία του να μην αφήνει "ίχνη". Αν και υπέρβαρος, αφήνει ίχνη γάτας. Πέρα από κάποια ψίχουλα από μπουγάτσες, δεν έχει αφήσει τίποτε πίσω του.
Άρα η πληθωρικότητά του είναι περισσότερο εικόνα, η οποία υποβοηθάται από το παρουσιαστικό του. Δεν είναι ένας μικροσκοπικός Γείτονας. Είναι ένας μεγαλόσωμος άνδρας. Άρα η πληθωρικότητα του ρόλου του δεν είναι παρά απλό πάχος για τον ηθοποιό. Ο Βενιζέλος, δηλαδή, δεν είναι πληθωρικός πολιτικός. Απλώς είναι ένας χοντρός πολιτικός. Χρησιμοποιεί το πάχος του, για να παίζει τον ρόλο του. Αν, δηλαδή, ως δια μαγείας έχανε τα κιλά του, θα έχανε και "πληθωρικότητα", γιατί δεν θα αισθανόταν καλά τον ρόλο του. Θα έχανε το "πετσί" του ρόλου του. Θα ένιωθε την αμηχανία εκείνου, ο οποίος γνωρίζει ότι δεν τον βοηθάει το παρουσιαστικό του να πείσει ...Την αμηχανία ενός "βλογιοκομμένου", ο οποίος πρέπει να παίξει τον ρόλο του Δον Ζουάν ...Την αμηχανία ενός έφηβου, ο οποίος προσπαθεί να ενσαρκώσει σε αρχαία τραγωδία τον ρόλο του πολύπειρου Νέστορα. Όσο καλός ηθοποιός και να είσαι, σε μια τέτοια περίπτωση θα έχεις πρόβλημα.
Αυτό το γνωρίζει ο Βενιζέλος και γι' αυτό παραμένει όπως είναι. Παραμένει ο ..."θα σας πάρω σβάρνα ακόμα και με την κοιλιά μου". Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, δεν κάνει προσπάθειες για ν' αδυνατίσει, γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την καριέρα του. Από τη στιγμή που το "εκτόπισμά" του θα μπορούσε να το αποκτήσει είτε με σκληρή γυμναστική είτε με πολύ φαγητό, ήταν εύκολη η επιλογή του. "Φορτώνει" ο Βαγγέλης. Άνθρωποι, οι οποίοι τον έχουν δει να τρώει δημοσίως, μιλάνε για "υπερθέαμα". Κάθεται σε ένα τραπέζι και πριν αρχίσει να σε εντυπωσιάζει με τον "λόγο" του, σε εντυπωσιάζει με το "φόρτωμα". Μιλάμε για ένα στόμα, που, πριν αρχίσει να μιλάει ασταμάτητα, μασάει ασταμάτητα. Βαγγέλας ο "σαγόνιας". Μιλάμε για σαγόνια τόσο δυνατά, που έχουν λιώσει τα δόντια του.
Τον αφήνουμε λοιπόν πρώτα να "ταΐσει" το εντυπωσιακό του "παράστημα", και στη συνέχεια τον περιμένουμε για να μας "εντυπωσιάσει" με το επόμενο μεγάλο του προσόν ...Την υποτιθέμενη ρητορική του ικανότητα. Οι μεγάλοι ρήτορες είναι συνήθως μεγάλοι άνδρες. Έχουν οράματα και άρα γνώσεις και αυτά τα περνάνε στον κόσμο, ο οποίος κάθεται και τους ακούει "μαγεμένος". Είδε ποτέ κανένας τον Βενιζέλο να "μαγεύει" πλήθη; Τον είδε ποτέ κανένας να προσπαθεί να μεταφέρει κάποιο "μήνυμα" προς την κοινωνία; Ευκαιρίες είχε άπειρες, εφόσον όλη την ημέρα περιφέρεται στα κανάλια. Γνωρίζει κανείς, από τη μακρόχρονη πολιτική πορεία του, ποιο είναι το όραμά του για την κοινωνία; Γνωρίζει κανείς την πραγματική ιδεολογία του; Όχι βέβαια. Ο Βενιζέλος είναι απλά ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους "άγνωστους".
Ο Βενιζέλος έχει μια απλή ευφράδεια λόγου και αυτή είναι που τον διακρίνει. Είναι ρήτορας της "τάβλας" ...Έξυπνος του τραπεζιού. Μπορεί να ξεκινήσει να μιλάει και να μην σταματάει, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να το κάνει και όχι επειδή έχει κάτι να πει. Μπορεί να μιλάει ακατάπαυστα, χωρίς να λέει απολύτως τίποτε. Σε μια συζήτηση μαζί του προλαβαίνεις να πας τουαλέτα και να γυρίσεις, χωρίς να χάσεις τίποτε στο ενδιάμεσο. Ούτε από τον ίδιο θα λείψεις ούτε θα χάσεις τίποτε. Ποτέ δεν θα σου πει ...κάθησε ν' ακούσεις το πιο "σημαντικό"... και ποτέ δεν θα αισθανθείς ότι όσο έλειπες ειπώθηκε αυτό το "σημαντικό" και άρα κάτι έχασες. Από τον "θόρυβο" φεύγεις και στον "θόρυβο" γυρνάς.
Μιλάμε για θαύμα "ρητορικής". Μπορείς να τον διακόψεις, ο ίδιος να ξεχάσει τι έλεγε και παρ' όλ' αυτά να συνεχίσει να μιλάει χωρίς κανένα πρόβλημα. Γιατί; Γιατί αυτά, τα οποία λέει, δεν συνδέονται μεταξύ τους. Δεν έχουν ως στόχο να καταλήξουν κάπου. Είναι απλά κουβέντες, που στόχο τους έχουν απλά ν' ακούγονται ωραία στον "χρόνο" που του διατίθεται να μιλήσει ...Κουβέντες, οι οποίες μπορούν να "κολλήσουν" η μία πίσω από την άλλη, εφόσον δεν οδηγούν κάπου συγκεκριμένα. "Κολλάνε" η μία πίσω από την άλλη, επειδή απλά μπορούν ...Κουβέντα, η οποία μοιάζει με αναίτια ποδηλασία στην έρημο. Όπου και να στρίψεις, το ίδιο είναι.
Αυτό είναι το "θαύμα" το Βενιζέλου. Μπορεί να "υπνωτίσει" τον αντίπαλό του ...Να τον κάνει να ξεχάσει το θέμα της συζήτησης και να κερδίσει εντυπώσεις από καλά επιλεγμένες —για λόγους εντυπωσιασμού— λέξεις ή προτάσεις. Εκμεταλλεύεται, δηλαδή, την τεχνική τού λόγου εις βάρος της ουσίας, που είναι ο ίδιος ο λόγος. Τι θέλουμε να πούμε; Σοφός είναι ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος έχει να πει κάτι σημαντικό. Ακόμα και μουγκός να είναι, καλά θα τα "πει", γιατί θα βρει τρόπο να τα "πει". Το ιδανικό για έναν τέτοιο άνθρωπο είναι εκτός από τις όμορφες σκέψεις να μπορεί να μιλάει κι όμορφα. Η τεχνική του λόγου —η ομιλία δηλαδή— είναι η "κορνίζα" ενός πίνακα, που είναι η σκέψη. Ιδανικό είναι η τέλεια σκέψη να πλαισιώνεται από τέλειο λόγο, όπως ιδανικό είναι ένας καλός πίνακας να πλαισιώνεται από μια καλή κορνίζα.
Τι γίνεται όμως, όταν αυτά τα δύο δεν συνεργάζονται; Τι γίνεται, για παράδειγμα, όταν έχουμε έναν τέλειο πίνακα και μια κακή κορνίζα να τον πλαισιώνει; Τίποτε σημαντικό, εφόσον ο πίνακας είναι αυτός που αξίζει. Απλά αδικείται, χωρίς να χάνει το μεγαλείο του. Η Τζοκόντα θα παραμένει Τζοκόντα και χωρίς καθόλου κορνίζα. Σε ρολό να σου τη δείξουν και πάλι θα τη θαυμάσεις. Το αντίθετο όμως είναι τραγικό. Να έχουμε μια εξαιρετικής αισθητικής κορνίζα και έναν πίνακα της πλάκας. Μια κορνίζα, για παράδειγμα, βαριάς βυζαντινής τεχνοτροπίας και έναν πίνακα με μια μουντζούρα. Εδώ δεν μιλάμε για απλό πρόβλημα ...Μιλάμε για καραγκιοζιλίκι.
Σ' αυτήν τη δεύτερη περίπτωση ανήκει ο Βενιζέλος. Μιλάει εξαιρετικά, αλλά ποτέ δεν μας είπε οτιδήποτε, το οποίο να είναι "εξαιρετικό" ...Ποτέ. Είναι όμως τυχερός, γιατί αυτή η αδυναμία του ποτέ δεν του "κόστισε". Η τύχη του είναι ότι ζει στην εποχή της τηλεόρασης. Λίγες δεκαετίες νωρίτερα να γεννιόταν και δεν θα μπορούσε να κάνει καριέρα αυτού του επιπέδου. Γιατί; Γιατί δεν έχει τα προσόντα, τα οποία δίνουν καριέρα ηγέτη. Δεν έχει γνώσεις, για να παράγει λύσεις για την κοινωνία. Δεν έχει επαφή με τον κόσμο, για να τον "γοητεύσει". Δεν θα πει ποτέ κάτι τόσο σημαντικό, ώστε να το αναπαράγουν οι μάζες και να "μεγεθύνουν" αυτόν που το σκέφτηκε. Έτσι όμως γεννιούνται οι ηγέτες. Τους γνωρίζουν τα πλήθη πριν τα γνωρίσουν οι ίδιοι έναν προς έναν.
Αυτόν τον "δρόμο" των ηγετών προς την επιτυχία ο Βενιζέλος ποτέ δεν θα μπορούσε να τον ακολουθήσει. Σε παλαιότερες εποχές απλά θα ήταν ένας γνωστός "εξυπνάκιας" σε κάποια μεγάλα κοσμικά σαλόνια και στην καλύτερη περίπτωση θα έκανε μια "χαμηλή" καριέρα αστού. Η τηλεόραση του δίνει τη δυνατότητα να παρακάμψει τα μειονεκτήματά του και να εκμεταλλευτεί με άριστο τρόπο τα προσόντα του. Δεν έχει δυνατότητα ν' απευθύνεται στις μάζες, αλλά, μέσω της τηλεόρασης, αποκτά τη δυνατότητα να μπαίνει μέσα στα σπίτια των μαζών.
Δεν έχει τη δυνατότητα να διαπρέπει στα μπαλκόνια, αλλά μπορεί και στρογγυλοκάθεται σε καναπέδες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καναπέδες είναι το "οικοσύστημα" που ευνοεί τους δικηγόρους και ο δικηγόρος Βαγγέλης δεν θα μπορούσε ν' αποτελεί εξαίρεση. Ενώ λοιπόν κανένας δεν θα πήγαινε να τον ακούσει σε ένα μπαλκόνι, μπορεί ο καθένας να κάθεται στον καναπέ τού σπιτιού του και να τον ακούει. Σ' αυτό το σημείο είναι η τύχη του να βρεθεί στην εποχή της τηλεόρασης. Η τηλεόραση τού λύνει όλα τα προβλήματα. Η ευφράδεια στον λόγο τού δίνει υπεροχή στο "τραπέζι".
Εκεί ποντάρει ο πονηρός Βαγγέλης. Υπολογίζει στο να είναι ο τηλεθεατής αρκετά χαϊβάνι, ώστε να νομίζει ότι ο Βαγγέλης απευθύνεται προσωπικά στον ίδιο και σε κανέναν άλλο. Αυτό του δίνει την υπεροχή του δικηγόρου ...Την υπεροχή αυτού, ο οποίος έχει εκπαιδευτεί να λειτουργεί και σαν "μυστικοσύμβουλος" ...Αυτού, ο οποίος θα σου κλείσει το "μάτι", για να μην καταλάβει τίποτε ο διπλανός. Αυτού, ο οποίος δήθεν θα "σκύψει" στο αυτί σου και θα σου "πει" μυστικά τι σε συμφέρει να κάνεις ...Την υπεροχή αυτού, ο οποίος, λόγω θέσης, γνωρίζει πράγματα και τα "μοιράζεται" με ένα κοινό, το οποίο απλά δεν γνωρίζει ...Ο παράδεισος του δικηγόρου ...Να γνωρίζει πράγματα, τα οποία ο απέναντί του αγνοεί και να τον "δουλεύει" ...Αυτό, που κάνει ο Βενιζέλος με τους πολίτες μέσω της τηλεόρασης του αγαπημένου του ΔΟΛ. Αυτό είναι που του έδωσε την υπεροχή.
...Υπεροχή, που ένας κοινός δικηγόρος δεν μπορεί ν' αποκτήσει χωρίς τεχνητά μέσα, όπως είναι τα ΜΜΕ. Πόσα τραπέζια μπορεί να γυρίσει κάποιος στη ζωή του, ώστε να γίνει γνωστός στα πλήθη; Δεν μπορεί να πάει μακριά. Ο Βαγγέλης όμως πήγε πολύ "μακριά". Μέσω της τηλεόρασης καταφέρνει και μέσα σε μία νύχτα μπορεί να "βρει" τους πάντες και να "κάτσει" με τους πάντες. Αυτή ήταν η τύχη του Βενιζέλου και γι' αυτό έφτασε εδώ όπου έφτασε. Τον πήρε ο Λαμπράκης και μας τον έβαλε αυθαίρετα στα σπίτια μας. Ο Λαμπράκης τον έβαλε στα σπίτια μας και όχι το έργο του ή οι γνώσεις του. Ο κολλητός φίλος του πεθερού του.
Ο Μπένι όμως δεν τους απογόητευσε. Έπαιξε τον ρόλο του τέλεια. Τον έπαιξε, γιατί ήταν καλός "ηθοποιός" ...Πολύ καλός "ηθοποιός" και γι' αυτό αφήσαμε για το τέλος το βασικότερο "προσόν" αυτού του καλού "ηθοποιού" ...Το προσόν εκείνο, το οποίο έχει σχέση με το ύφος του και τη νοοτροπία του. Ο Βαγγέλας δείχνει φοβερός και τρομερός. Δείχνει άμεμπτος και αυστηρός. Δείχνει επιθετικός. Όλα αυτά είναι θέατρο. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν είναι πραγματικό. Ο κόσμος τον φοβάται και τον υπολογίζει, γιατί απλά δεν τον γνωρίζει. Τον νομίζει τρομερό, ενώ είναι ένας θρασύδειλος ...Γνωστός θρασύδειλος.
Γιατί λέμε γνωστός; Γιατί έχει αποκαλυφθεί η δειλία του. Γιατί ο Βενιζέλος είχε την ατυχία σ' αυτήν τη ζωή να πέσει πάνω στην οικογένεια των Παπανδρέου ...Την οικογένεια εκείνη, η οποία καθημερινά αποδεικνύεται ως η "κατάρα" της ζωής του ...Μια οικογένεια ανθρώπων, που είναι απόλυτα όμοιοι με τον ίδιο ...Μια οικογένεια βλάκων και δειλών, οι οποίοι όμως έχουν μεγαλύτερες "πλάτες" από τις δικές του. Όσο καλές κι αν είναι οι "πλάτες" του πεθερού του, δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτές της αμερικανικής πρεσβείας. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Γιατί; Γιατί, όσες φορές και να συγκρουστεί μαζί τους, θα χάσει. Ο βλάκας θα χάσει από τον βλάκα. Ο δειλός θα χάσει από τον δειλό.
Αυτή είναι και η μεγάλη πλάκα με τον Βενιζέλο. Το "μέτρο" της ζωής του το έχουν καθορίσει οι Παπανδρέου. Αν το "μέτρο" της εξυπνάδας του το καθόρισε ο Γιώργος Παπανδρέου, τότε το "μέτρο" της γενναιότητάς του το καθόρισε ο Νίκος Παπανδρέου. Ο Νίκος απέδειξε ότι ο Βενιζέλος είναι ένα δειλό ανθρωπάκι. Ένα ανθρωπάκι, που, αν σηκώσεις το χέρι σου και τον απειλήσεις με μερικές καρπαζιές, θα τα "κάνει" πάνω του. Το ύφος και το στυλ υπάρχει μόνον για όσο διάστημα "πιάνει" ...Αν τον φοβάσαι γι' αυτό που είναι ...Αν τον φοβάσαι που είναι υπουργός ...Αν τον φοβάσαι που είναι γαμπρός του πλούσιου Μπακατσέλου. Αν αυτά δεν πιάσουν, αλλάζει το τροπάριο. Ο χοντρός γίνεται δειλός μέχρι γελοιότητας.
Αυτήν η εκκωφαντική δρασυδειλία του Βενιζέλου δεν είναι τυχαία. Απλά, για να την αντιληφθεί κάποιος στην ουσία της, θα πρέπει να γνωρίζει το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γαλουχήθηκε ο Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος κουβαλάει πάνω του ολόκληρη την παθολογία της μεγαλοαστικής τάξης της Θεσσαλονίκης ...Της πιο αυθεντικής μεγαλοαστικής τάξης της χώρας ...Αυτών, οι οποίοι ήταν μεγαλοαστοί από τον καιρό ακόμα που οι Αθηναίοι έβοσκαν πρόβατα στην Κηφισίας.
Αν δεν γνωρίζεις τους μεγαλοαστούς της Θεσσαλονίκης, την "πατάς" πολύ εύκολα. Σε τρομάζουν και σε κάνουν να αισθάνεσαι δειλός, ασήμαντος, ανήθικος και μικρός μπροστά τους. Όλοι τους ηθικολόγοι άμεμπτου ηθικής με τη "βούλα" του Αγίου Όρους. Στο ίδιο σταυροκόπημα καταφέρνουν και ακουμπούν καί τα κεφάλια τους καί τα γόνατά τους. Όλοι τους γενναίοι "μακεδονομάχοι", που, ανάλογα με τις ανάγκες των καιρών, παρουσιάζονται σαν "βουλγαροφάγοι", "τουρκοφάγοι" κλπ.. Όλοι τους βαθύτατα Έλληνες με άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας. Όλοι τους άξιοι, αλλά "αδικημένοι" από την "άτιμη" την Αθήνα.
Αυτά όλα, όμως, είναι ένας ρόλος. Έχουν μάθει να παίζουν έναν ρόλο και τον παίζουν καλά. Τρώνε "παντεσπάνι" από τον ρόλο αυτόν ...Τον ρόλο του επαγγελματία "δικηγόρου" της Βορείου Ελλάδας. Στην πραγματικότητα συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά τα οποία φαίνονται. Αυτοί, οι οποίοι εμφανίζονται σαν γενναίοι, είναι τραγικά δειλοί. Αυτοί, οι οποίοι δίνουν λύσεις σε όλα τα "προβλήματα" των εργαζομένων, ποτέ δεν δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα. Είναι όλοι τους κρατικοδίαιτοι. Αυτοί, οι οποίοι εμφανίζονται σαν αυτοδημιούργητοι και άξιοι στη ζωή τους, έχουν διακριθεί μόνον με μέσον. Το "μέσον" κυριαρχεί στο σύνολο των αστικών δραστηριοτήτων στη Θεσσαλονίκη. Ένα φαινόμενο με πολύ μεγαλύτερη ένταση ακόμα και από την Αθήνα.
Η αναξιοκρατία βασιλεύει στη Θεσσαλονίκη, γιατί απλούστατα ισχυρή τάξη της Θεσσαλονίκης είναι η μεγαλοαστική και όχι η κεφαλαιοκρατία ...Η μεγαλοαστική, με σκληρό πυρήνα της τους πανεπιστημιακούς. Έναν πραγματικά πολυμελή πυρήνα, εφόσον στη Θεσσαλονίκη οι πανεπιστημιακοί είναι πιο πολλοί κι από τις πέτρες. Πιο πολλοί ακόμα και από τους σερβιτόρους, που είναι το βασικό επάγγελμα της πόλης. Αυτοί οι πανεπιστημιακοί είναι η μάστιγα της πόλης και βασικό αίτιο της υπολειτουργίας των πάντων.
Αυτοί είναι που καταδικάζουν τη Θεσσαλονίκη στη χαμηλή "πτήση" της μπουγάτσας και του φραπέ. Γιατί; Γιατί μόνον σε μια τέτοια "νοσηρή" κατάσταση μπορούν να παραμένουν κυρίαρχοι της πόλης. Η πραγματική οικονομική ανάπτυξη όλους αυτούς τους θίγει, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα χάσουν ως κοινωνική τάξη τα πρωτεία. Θα χάσουν τη μάχη απέναντι στην τοπική κεφαλαιοκρατία. Θα χάσουν τα προνόμια, τα οποία απολαμβάνουν ελέω Αθήνας, αν αυτή η κεφαλαιοκρατία αρχίσει τις συγκρούσεις μ' αυτήν.
Ακριβώς, επειδή προοδεύουν μονίμως με "στημένο" τρόπο και με τις "πλάτες" άλλων, έχουν αναπτύξει μια επίσης μόνιμη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά, η οποία καλύπτει την ανάγκη τους για άμυνα απέναντι στον οποιονδήποτε τους αμφισβητεί. Η αυστηρή εικόνα που δείχνουν είναι ένα "κέλυφος", το οποίο κρύβει μια πραγματικότητα, η οποία δεν έχει σχέση μ' αυτό που φαίνεται. Έχουν ανάγκη να παριστάνουν τους αυστηρούς, τους απρόσιτους και τους ενάρετους, για να μην κρίνονται. Όσο πιο ανάξιοι είναι, τόσο πιο πολύ "κρύβονται". Γνωρίζουν ότι από τον λόγο και τα έργα κρίνεσαι και φροντίζουν να τη "βγάζουν" σιωπηλοί, χωρίς να κάνουν τίποτε.
Η ανασφάλειά τους, δηλαδή, καθορίζει το μοντέλο της συμπεριφοράς τους. "Μιλάνε" με διάσημα ρητά, όχι επειδή είναι μορφωμένοι, αλλά επειδή επιδιώκουν την ασφάλεια, την οποία μπορεί να προσφέρει μια τέτοια πρακτική. Κρίνουν αυστηρά τους συνεργάτες τους, όχι επειδή είναι δίκαιοι, αλλά επειδή θέλουν να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να "μετακινήσουν" τις ευθύνες μακριά από τους ίδιους. Ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά οι ανάξιοι συνεργάτες τους, οι οποίοι δεν συνέλαβαν το "όραμά" τους. Γι' αυτόν τον λόγο είναι απρόσιτοι και αυστηροί με τους συνεργάτες τους.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι κι απίστευτα σκληροί απέναντι σε όσους θεωρούν "κατώτερους". Έχοντας "προσκυνήσει" για τη θέση τους, αλίμονο σε όποιον βρεθεί υπό την εξουσία τους. Αυτός είναι που θα "πληρώσει" τη δική τους
πηγή: Ελλήνων Αφύπνηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου