Ποιός φοβάται ποιόν;

Όταν η ιστορία γράφεται, σβήνεται και ξαναγράφεται από τους ισχυρούς, είναι προφανές ότι δεν γίνεται αυτό με δικαιοσύνη. Και είναι επίσης προφανές ότι η ανατροπή της δεν μπορεί να γίνει με επίκληση στη λογική.
Όσοι λοιπόν πολιτεύονται και σχεδιάζουν με βάση την μπλόφα, ας έχουν στο νου τους, ότι στο τέλος είναι πιθανότερο, με βάση την ιστορική εμπειρία, να μην επικρατήσει η λογική και η μπλόφα να πυροδοτήσει τελικά τη βόμβα...



Ένα παγκόσμιο πόκερ έχει στηθεί το τελευταίο διάστημα με επίκεντρο την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Από την Αθήνα, το Παρίσι και το Βερολίνο, μέχρι τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη, το ελληνικό «πρόβλημα» βρίσκεται για άλλη μια φορά σε έξαρση.
Γύρω από το.. διακύβευμα των ελληνικών εκλογών έχει στηθεί ένα πάρτι δισεκατομμυρίων που αναζητούν καθημερινώς ασφαλέστερα καταφύγια και ένα παράλληλο πολιτικό παιχνίδι παγκόσμιας διάστασης, που φθάνει από τις εκλογές των γερμανικών κρατιδίων, τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές μέχρι την επανεκλογή Ομπάμα.


Στον πυρήνα του παιχνιδιού βρίσκεται από την μία η τρόικα που πιέζει για το Σύμφωνο Σταθερότητας, τις πολιτικές λιτότητας, και, από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, κοινή συνισταμένη των αντιμνημονιακών δυνάμεων, που απειλεί να τινάξει την μπάνκα στον αέρα.

Όλοι παίζουν το παιχνίδι της μπλόφας: οι Γερμανοί μας απειλούν με έξοδο από το ευρώ που θα μας καταστρέψει οικονομικά, και εμείς τους απειλούμε με αποχώρηση που θα τους αποδιοργανώσει. Εκείνοι έχουν στα χέρια τους το χαρτί της οικονομικής δύναμης, εμείς το κουμπί ενός όπλου μαζικής καταστροφής.

Η βασική αρχή στο «παιχνίδι της κότας» είναι ότι κάθε παίκτης αναμένει να υποκύψει στις απειλές του ο άλλος. Είναι σαν δύο αυτοκίνητα που βρίσκονται σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης. Ο πρώτος οδηγός που θα φοβηθεί και θα στρίψει είναι ο χαμένος. Αν δεν στρίψει κανείς, χάνουν και οι δύο.

Αυτό το παιχνίδι, βέβαια προϋποθέτει ότι την τελευταία στιγμή επικρατεί η λογική της επιβίωσης και ο ένας από τους δύο υποχωρεί.

Προϋποθέτει, δηλαδή, ότι η ιστορία γράφεται με βάση και όριο την λογική. Κάτι που όμως, δυστυχώς, η σύγχρονη παγκόσμια ιστορία αλλά και η ελληνική δεν μας το επιβεβαιώνουν.

Το αντίθετο μάλιστα. Αν κάτι έχει να μας διδάξει η ιστορία, είναι ότι δεν εξελίσσεται με βάση τη λογική, αλλά με βάση τη σύγκρουση και τον παραλογισμό.

Και στον Πρώτο, αλλά και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν δεκάδες οι φωνές της λογικής, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όπως τα φιλειρηνικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη, όσο και σε θεσμικό, για παράδειγμα ο Τσάμπερλεϊν στην Βρετανία, που προσπάθησαν ακόμα και την τελευταία στιγμή να αποτρέψουν τη σύγκρουση, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Παρόλη την κοινή πεποίθηση πως στο τέλος πρυτανεύει η λογική, δυστυχώς, η ιστορία μας διδάσκει πως στο τέλος επικρατούν οι ακραίοι, ο κόσμος πολώνεται και οι συγκρούσεις μοιάζουν αναπόφευκτες.

Όταν η ιστορία γράφεται, σβήνεται και ξαναγράφεται από τους ισχυρούς, είναι προφανές ότι δεν γίνεται αυτό με δικαιοσύνη. Και είναι επίσης προφανές ότι η ανατροπή της δεν μπορεί να γίνει με επίκληση στη λογική. Όσοι λοιπόν πολιτεύονται και σχεδιάζουν με βάση την μπλόφα, ας έχουν στο νου τους, ότι στο τέλος είναι πιθανότερο, με βάση την ιστορική εμπειρία, να μην επικρατήσει η λογική και η μπλόφα να πυροδοτήσει τελικά τη βόμβα.

Δυστυχώς σε τέτοιες μεγάλες κρίσεις παίρνουν μπρος οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας, που είναι ανεξάρτητες από πρόσωπα και προσωπικές πολιτικές. Από τη μία, δηλαδή, έχουμε μια υπερδύναμη, τη Γερμανία, που για άλλη μια φορά (την τρίτη) απαιτεί τον ρόλο που της αναλογεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Από την άλλη, τους Αγγλοσάξονες (μέσα και οι ΗΠΑ) που μέσα από την κυριαρχία τους στις παγκόσμιες αγορές έχουν επιβάλει την αυτοκρατορία τους.

Στα γρανάζια αυτών των τιτάνιων συγκρούσεων που περιλαμβάνουν και άλλες περιφερειακές αλλά και αναπτυσσόμενες δυνάμεις, έχει μπλεχτεί (για άλλη μια φορά) η Ελλάδα που δεν είναι ούτε το 2% της Ευρωζώνης. Το να μπεις σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με όλους, διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, για παράδειγμα, μπορεί να δείχνει έναν τσαμπουκά, από την μία πλευρά. Αλλά καλό είναι να γνωρίζεις τι μηχανισμούς βάζεις μπροστά και σε πόσο χρόνο μπορούν να σε τσακίσουν, από την άλλη.

Με αυτά, δεν θέλω να πω, πως πρέπει, μοιρολατρικά, οι μικρές χώρες να δέχονται τα χαστούκια των ισχυρών. Αλλά είναι σημαντικό, όταν θα κάτσεις στο τραπέζι να παίξεις μαζί τους πόκερ, να έχεις μετρήσει την τσέπη σου, να έχεις βρει το σωστό τάιμινγκ και να έχεις οργανώσει τις συμμαχίες σου. Προφανώς, όμως, δεν μπορείς να γυρνάς και να πουλάς μαγκιά, όταν σε έχουν ακόμα στο χαρτζιλίκι...


Σπ.Αλεξιου


   πηγή