ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Με αφορμή μια Ιστορική αναδρομή του Ελληνικού Έθνους,βασιστηκα σε ένα άρθρο που αναφέρεται στους επιφανείς άνδρες του αρχαίου κόσμου για το έργο τους που δεν αναφέρεται λεπτομερώς γιατί ούτε λίγο,ούτε πολύ  είναι γνωστό,αλλά κυρίως στην την κατάλληξή τους.Αυτοί οι άνθρωποι τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα γιατί απλά ξεχώρισαν για το ενδιαφέρον τους για τις επιστήμες,ή για την αγάπη τους προς την πατρίδα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν,Μήπως η δημοκρατία σε τούτον τον τόπο εκτελέστηκε εν ψυχρώ την ώρα που γεννήθηκε;Εκτελέστηκε γιατί κάποιοι που κατάλαβαν τί εστί Δημοκρατία την φοβήθηκαν και οι ίδιοι την εκτέλεσαν;

Μήπως τελικά αυτή η Δημοκρατία περιμένει να ξαναγεννηθεί από κάποιες μελλοντικές γεννιές,όταν ωριμάσει επιτέλους το ανθρώπινο είδος και είναι έτοιμο να την ξαναγεννήσει;;;
Αμφικτύων 

Aνατρέχοντας στην ιστορία της χώρας μας από αρχαιοτάτων χρόνων, με θλίψη αλλά και με πόνο ψυχής διαπιστώνει εύκολα ο καθένας μας, ότι η αντιπαλότητα και το πάθος για την εξουσία και διάκριση στο στίβο της ζωής και της κοινωνίας μεταξύ των πολιτικών και άλλων επιφανών ανδρών της εποχής, δεν είναι η ευγενής άμιλλα, αλλά συνήθως το κύριο μέλημά τους εναπόκειται και εστιάζεται πώς στην κυριολεξία θα σπιλώσουν τους αντιπάλους τους, με μοναδικό σκοπό να διαφεντεύσουν και να άρχουν χωρίς έλεγχο και κριτική, να είναι δηλαδή άρχοντες και αφέντες στον τόπο.

Θα παραμείνω μόνο στην Αρχαία Ελλάδα μεταξύ 5ου και 3ου π.Χ. αιώνων, όπου στον Ελλαδικό χώρο σημειώθηκαν σπουδαία και σημαντικά γεγονότα στον πολιτισμό, στις τέχνες, στα γράμματα και σε μεγάλα πολεμικά κατορθώματα (Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Πλαταιές, Σαλαμίνα κ.λ.π.).


Βλέπουμε λοιπόν, ότι μεταξύ 5ου και 3ου αιώνων πέθαναν στην εξορία ακόμα και από πείνα ή στη φυλακή ή από άλλες ασθένειες , εξαιτίας των συνθηκών ζωής, που εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένοι λόγω στερήσεων να διαβιώνουν, πολλοί επιανείς άνδρες τα εποχής εκείνης, όπως:


Πυθαγόρας, ο μεγάλος Έλλην μαθηματικός και φιλόσοφος στα 500 π.Χ. 80 ετών, στην εξορία από πείνα.


Μιλτιάδης, στρατηγός, νικητής της μάχης του Μαραθώνα (Μαραθωνομάχος το 490) π.Χ., στα 489 π.Χ. 65 ετών στη φυλακή, από γάγγραινα.


Αριστείδης, διακεκριμένος αγαλματοποιός, στρατηγός, Σαλαμινομάχος, ο επικαλούμενος και «δίκαιος Αριστείδης» στα 468 π.Χ. 72 ετών, στην εξορία από πείνα.


Θεμιστοκλής, διακεκριμένος Έλλην πολιτικός και στρατιωτικός Σαλαμινομάχος, στα 461 π.Χ. 66 ετών αναγκάσθηκε να αυτοκτονήσει.


Αισχύλος, ο μεγαλύτερος τραγικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας και όλων των αιώνων στα 456 π.Χ. 69 ετών στην εξορία.


Περικλής, ο μεγαλύτερος πολιτικός της αρχαίας Ελλάδας. Ο Περικλής του Χρυσού Αιώνα στα 430 π.Χ. καθαιρέθηκε από στρατηγός κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο και το 429 π.Χ. απεβίωσε προσβληθείς από το λοιμό σε ηλικία 61 ετών.


Ηρόδοτος, Έλλην ιστορικός επικαλούμενος «Πατήρ της Ιστορίας» στα 426 π.Χ. 59 ετών, στην εξορία.


Αναξαγόρας, φιλόσοφος στα 428 π.Χ. 72 ετών, στην εξορία.


Ικτίνος, περίφημος αρχιτέκτων στα 420 π.Χ. αγνώστου ηλικίας, στην εξορία.


Αλκιβιάδης, Αθηναίος πολιτικός στα 420 π.Χ. 48 ετών στην εξορία.


Ευριπίδης, ποιητής, τρίτος μεγάλος τραγικός της αρχαιότητας, στα 406 π.Χ. 74 ετών, στην εξορία.


Σωκράτης, ο αξεπέραστος Έλλην φιλόσοφος στα 399 π.Χ. 71 ετών ήπιε το κώνειο στη φυλακή.


Θουκυδίδης, Αθηναίος ιστορικός που έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) στα 396 π.Χ. 64 ετών στην εξορία.


Αριστοφάνης, κορυφαίος των κωμικών ποιητών στα 335 π.Χ. 61 ετών, στην εξορία από πείνα.


Πλάτων, Έλλην φιλόσοφος και συγγραφέας στα 374 π.Χ. 80 ετών, στην εξορία.


Αριστοτέλης, φιλόσοφος στα 323 π.Χ. 61 ετών, αυτοεξόριστος στη Χαλκίδα.


Δημοσθένης, περίφημος ρήτωρ και πολιτικός της αρχαιότητος στα 322 π.Χ. 62 ετών δηλητηριάστηκε.


Ισοκράτης, περίφημος ρητοροδιδάσκαλος στα 338 π.Χ. ετών 99, στην εξορία.


Φειδίας, μέγας Αθηναίος πλάστης (γλύπτης) στα 429 π.Χ. 66 ετών, στη φυλακή.


Δεν μπήκα στον κόπο να ψάξω να βρω και άλλους που σίγουρα υπάρχουν. Αρκέσθηκα μόνο σε αυτά τα στοιχεία και σε αυτούς τους ανθρώπους, πιστεύοντας, όμως, να μην έχω υποπέση σε κανένα σοβαρό λάθος.


Αιτία για όλα αυτά, τι άλλο μπορεί να είναι από το φθόνο, τη διχόνοια, την αγνωμοσύνη και την αχαριστία, που όσο περνούν τα χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα συνεχώς αυξάνονται, εξαπλώνονται, γιγαντώνονται και τείνουν να γίνουν κανόνας στην καθημερινή ζωή των Νεοελλήνων;


Είναι, με λίγα λόγια, η Αχίλλειος πτέρνα, τα αιώνια πάθη και ελαττώματα της ελληνικής φυλής, που εξαιτίας αυτών δεν επέτρεψαν στη χώρα μας να στεριώσει μια και καλή και να διαφεντεύει ανενόχλητη στην περιοχή μας, χωρίς τριγμούς, αμφισβητήσεις και άλλες προκλήσεις, που καθημερινά βιώνει εκ μέρους των γειτόνων μας και ιδιαίτερα στα ανατολικά της σύνορα.
Εννοώ τον "επιτήδειο ουδέτερο", τη "φίλη" και "σύμμαχο" γείτονα χώρα Τουρκία.

πηγή